(40+ uur). Bij de afwikkeling van de echtscheiding ben ik van de ene verbazing in de andere gerold:We waren op huwelijkse voorwaarden getrouwd, die wilde ze niet afgerekend zien. (vermogen) De manier waarop ze zich gedroeg werd afgedaan met "dat doet er niet toe". (ontbreken van de schuldvraag, die in mijn ogen ook niet aan de orde is) Op mijn initiatief gestart bij een mediator, waar ze alleen maar gezegd heeft : "ik wil waar ik recht op heb". Dat leidde al snel tot weglopen toen de mediator daar geen genoegen mee nam.  Het vervolg was een situatie met 2 advocaten. Op initiatief van mijn advocaat is een "vierengesprek" geweest om te onderzoeken of er een schikking mogelijk was. Ondanks voorstellen van mijn kant , kwam daar geen ander initiatief dan "ik wil waar ik recht op heb". Of te wel: maximalisatie van haar belang door naar de rechtbank te stappen. Bij de rechtbank ben ik mijn geloof in "redelijkheid en billijkheid"in de rechtspraak verloren, net als velen met mij. Ze kreeg gratis rechtsbijstand, ik moest ruim 200 euro per uur afrekenen. Ze hoefde maar te vragen , ik moest bewijzen. Ondanks mijn herhaalde verzet kreeg ze zonder problemen voor een periode van 12 jaar een op de huwelijkse periode gebaseerde "behoefte"toegekend. Uiteindelijk is de zaak na diverse zittingen "juridisch dood" gemaakt door haar een eigen verdiencapaciteit toe te kennen van 1500 euro per maand en daarmee haar behoefte te verlagen tot het niveau van de toegekende partneralimentatie op basis van mijn draagkracht. (daarbij is ook nog een grove fout gemaakt in de berekening, in mijn nadeel,  die de rechtbank weigerde te corrigeren als zij daar niet mee instemde). In een hoger beroep had ik mijn vertrouwen inmiddels meer dan verloren.... ......Neem aan dat u begrijpt dat ik de PA die ik moet betalen betitel als "gelegaliseerde diefstal/oplichting".   Het mag u ook duidelijk zijn dat dit elke basis voor enig contact heeft weggeslagen, van een "lotsverbondenheid" ervaar ik alleen de maandelijkse betaling nog. Ook de kinderen hebben flink geleden onder dit jarenlange gevecht. Voor hen is er geen enkel uitzicht op een toekomst waarin de omgang met hun vader en moeder niet voor problemen zal zorgen. Zij zijn de werkelijke slachtoffers! Het mag u dan ook duidelijk zijn dat ik in 2010 aangenaam verrast was dat dit onrecht eindelijk publiciteit en politieke aandacht kreeg. (oa. naar aanleiding van de actie Fred Breet). Ineens werd duidelijk dat een meerderheid van de Nederlanders een partneralimentatieduur van 12 jaar als veel te lang ziet. Ook in de 2e kamer was en is er een duidelijke meerderheid voorstander van het aanpakken van de huidige wetgeving en de (oneigenlijke) manier waarop die wordt toegepast. Inmiddels is het 2014 en hebben we net een Kamerdebat gehad over het wetsvoorstel van de heer Bontes. Ook daar werd duidelijk dat de meerderheid van de 2e kamer vind dat er iets moet veranderen! Het is jammer dat de initiatiefnota van D66, VVD en PvdA niet ver genoeg gevorderd was om tegelijkertijd behandeld te kunnen worden. De grondgedachte is in mijn ogen hetzelfde: het moet korter , terug naar 5 jaar! De uitwerking verschilt. Als burger heb ik er moeite mee dat er na 2 jaar niet 2 uitgewerkte wetsontwerpen kunnen liggen, of liever nog : 1 gezamenlijk! En dan snel een besluit nemen en een eind maken aan de huidige wantoestanden die door iedereen als zodanig herkend en erkend worden.  Het wetsvoorstel van de heer Bontes is eenvoudig en beperkt van opzet, het gaat ook minder ver dan de initiatiefnota. Maar die is niet klaar! In de initiatiefnota staan zaken die ik direct grote verdere  verbeteringen acht: - nieuwe grondslag (u zult begrijpen waarom) - contractsvrijheid als uitgangspunt, waarmee het dus in huwelijkse voorwaarden opgenomen mag worden. - geen indexatie , maar afbouw. Waarom is de afbouw niet direct meegenomen? Lijkt me simpel : 10% per jaar afbouwen, dan is de eindstap na 5 jaar nog maar 50%.... - koppeling aan leeftijd jongste kind, tot 12 jaar , mits dit verzorgd wordt. - schrappen nieuwe partners Er staan helaas ook zaken in die ik weer "voer voor gerechtelijke procedures en daarmee vechtscheidingen"acht: - zachte landing (9.9) - hardheidsclausule: hier kan snel weer jurisprudentie ontstaan die gebaseerd is op de huidige juridische denkwijzen en praktijk. Risico op openingen.... - de stap van 5 naar 7,5 jaar bij huwelijken die langer geduurd hebben dan 15 jaar is een ongelukkige keuze. Statistiek laat zien dat scheidingen gemiddeld na 14 jaar plaats vinden. Deze "extra" te behalen 2,5 jaar kan tot vertragingstactieken leiden.  Helaas staan er ook vertragende factoren in die er in mijn ogen uit kunnen of snel opgelost moeten worden: - berekeningsmethodiek. Als de grondslag vastligt is dit later in te vullen. - internet rekentools: hoeft niet in wetgeving, kan later. - defiscalisering. Mooi streven, maar is geen extra tijd waard. Kan altijd nog. - ondernemers. Mooi streven, maar is geen extra tijd waard. Kan altijd nog. Is wel een bron van problemen, ook waar het gaat om ontwijken/ontlopen van zowel KA als PA.   Wat is nog mis is het aanpassen van het ingangsmoment van de partneralimentatietermijn. Dit is nu het moment van inschrijving van de echtscheiding. Uit eigen ervaring weet ik dat dit 3 maanden (!) vertraagd kan worden. Een wijziging naar: 1e datum uit de reeks:  Datum Vonnis  voorlopige voorzieningen, Aanvraag echtscheiding, Datum echtscheidingsvonnis zou beter zijn. Bedenk dat gedurende de looptijd ook overdracht van inkomsten plaats vind.    Het is inmiddels februari 2014. 4 jaar na 2010, toen het onderwerp op de politieke agenda kwam. 2 jaar na het opstellen van de initiatiefnota, waarin staat dat het wetsvoorstel zal worden voorgelegd aan de Raad van State en zal worden ingediend in het najaar van 2012.....   WAAR WACHTEN WE NOG OP ALS BURGERS/KIEZERS IN NEDERLAND????? Deze problematiek kan in mijn ogen niet los worden gezien van de vele discussies over vechtscheidingen, het lot van kinderen in vechtscheidingen, en ultieme escalaties als "familiedrama's". Het streven dat mensen die gaan scheiden, uiteindelijk zelf verantwoordelijk zijn , hun verantwoordelijkheid moeten nemen, en er samen uit moeten komen, al dan niet met mediation onderschrijf ik volledig. Maar zolang er sprake is van een groot belangenverschil waarbij de gang naar de  rechter voor 1 partij kennelijk de beste optie is om het eigenbelang te maximaliseren (zie mijn casus), zal mediation kansloos blijven wanneer er sprake is van grote inkomensverschillen tussen de ex-partners. Juist daarom pleit ik voor een snelle wijziging van de huidige wet.   Ook zou wijziging van deze wet het huwelijk weer aantrekkelijk maken. Op dit moment is het een contract met een open end dat juist bij ontbinding erg veel ellende op kan leveren. Iemand die zich realiseert wat hij/zij tekent gaat dit toch niet bij zijn/haar volle verstand doen?  Een absolute afrader daarom! En dat is toch erg jammer voor heel veel mensen.  Vragen is een combinatie met de goede ideeën uit de initiatiefnota op korte termijn haalbaar? zo niet, wanneer mag een wetsvoorstel op basis van de initiatiefnota tegemoet worden gezien? (2012 is inmiddels lang vervlogen tijd) wanneer verwacht u dat dit maatschappelijk probleem opgelost gaat zijn? Verwachtend dat ik namens velen spreek, hoop ik op uw snelle en duidelijke reactie  Met vriendelijke groet  NAW bekend bij petitionaris

Ondanks andere bedoelingen van de wetgever is twaalf jaar in de praktijk een standaardtermijn geworden. Uit onderzoek van TNS Nipo in opdracht van de Vereniging van Familierecht Advocaten blijkt dat ongeveer driekwart van de Nederlanders van mening is dat de huidige partneralimentatieduur te lang is. Meer dan zestig procent wil naar een termijn van vijf jaar. Twaalf jaar betalen voor je ex is niet meer van deze tijd. Het past niet bij een moderne, liberale, geëmancipeerde samenleving. Vijf jaar is lang genoeg. In vijf jaar tijd kan van de alimentatiegerechtigde, in de praktijk vaak de vrouw, in alle redelijkheid verwacht worden dat zij in haar eigen levensonderhoud gaat voorzien. In die vijf jaar kan een opleiding of stage worden gevolgd. In vijf jaar moet het mogelijk zijn (opnieuw) economisch zelfstandig te worden, ook omdat kinderen binnen vijf jaar naar de basisschool gaan. Natuurlijk zijn er situaties denkbaar waarin het lastig kan zijn om in die vijf jaar economische zelfstandigheid te verwerven. Ik denk aan vrouwen die de keuze maakten voor een meer traditioneel huwelijk, waarbij de man werkt en de vrouw voor de kinderen zorgt. Vaak gaat het dan om vrouwen van boven de 55, voor wie het - zeker in deze economisch zware tijden - vaak lastig is om weer aan de slag te gaan. In heel schrijnende gevallen kan in mijn voorstel een beroep worden gedaan op de zogenoemde hardheidsclausule. Dat betekent dat de rechter in een specifieke situatie kan oordelen dat vijf jaar niet billijk is en dat de alimentatieduur verlengd wordt. Ik heb de keuze gemaakt dergelijke gevallen niet via een limitatieve lijst in mijn voorstel op te nemen. Ik ben er van overtuigd dat niet elke specifieke situatie in wetgeving kan worden gegoten. Maatwerk laat ik dan ook over aan de rechter. De rechter kan alle specifieke omstandigheden wegen. Vanuit feministische hoek krijg ik soms het verwijt dat mijn voorstel vrouwonvriendelijk zou zijn. Niets is minder waar. Juist feministen zouden snellere financiële onafhankelijkheid van vrouwen moeten toejuichen. Ze zouden zich achter de oren moeten krabben nu zij hetzelfde standpunt innemen als de SGP: partneralimentatie niet verkorten. In tegenstelling tot wat velen denken kan mijn voorstel worden ingevoerd zonder dat het de schatkist geld kost. Er zal na invoering van mijn wetsvoorstel weliswaar sprake zijn van een toename van het aantal bijstandsuitkeringen, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd doordat er minder alimentatie zal worden afgetrokken in de inkomstenbelasting. Na vijf jaar levert mijn voorstel jaarlijks zelfs miljoenen op. Inmiddels is naast mijn wetsvoorstel ook een initiatiefnota over partneralimentatie van VVD, PvdA en D66 verschenen. Ook in dat voorstel gaat de maximale duur van partneralimentatie terug van twaalf naar vijf jaar. Voor een verkorting van de duur van partneralimentatie bestaat dus een ruime Kamermeerderheid. Omdat het vreemd is twee vergelijkbare voorstellen in de Kamer te behandelen heb ik de drie partijen aangeboden samen te werken en met één gezamenlijk voorstel te komen, waarbij ik aangaf als eenmansfractie bereid te zijn water bij de wijn te doen. VVD en D66 omarmden mijn idee. De PvdA lag echter om onduidelijke redenen dwars. De lange duur van partneralimentatie is een groot maatschappelijk probleem. Ik roep VVD, PvdA en D66 op de burger niet de dupe te laten worden van typisch Haagse spelletjes. Louis Bontes is onafhankelijk Tweede Kamerlid.

Graag houden wij u op de hoogte van de voortgang en de ontwikkelingen van dit wetsvoorstel.   Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan het wetsvoorstel, de volgende stap is de advisering door de Raad van State alvorens het voorstel in de Tweede Kamer kan worden behandeld. Op dit moment kan ik u nog niet berichten wanneer het wetsvoorstel naar de Raad van State zal worden gezonden. U kunt er van verzekerd zijn dat het wetsvoorstel het volste aandacht van de Kamerleden heeft en dat zij er naar streven om het wetsvoorstel zo spoedig mogelijk te kunnen presenteren. Het spijt mij u niet concreet te kunnen informeren op dit punt. Wanneer het wetsvoorstel gepresenteerd wordt, zal de heer Van der Steur u hier per e-mail van op de hoogte stellen.   Hopende u voldoende te hebben geïnformeerd,   Met vriendelijke groet,     Florentijn Otten   F.E.M. Otten Medewerker van mr. G.A. van der Steur Lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal   VVD Binnenhof 1a | 2513 AA | Den Haag Postbus 20018 | 2500 EA | Den Haag tel. 070 - 318 2858 | secretariaat.vandersteur@tweedekamer.nl